„(…)W przypadku Force Gravity. Gitarowe riffy są mroczne i grane przeważnie staccato. Najfajniejszy zwrot następuje w połowie numeru , kiedy gitarzysta Marcin Trela wyczarowuje ze swojego instrumentu melodyjne gitarowe solo. To głównie gitarzysta utrzymuje ten album w ryzach dzięki swojej świetnej grze na gitarze i solówkom. (..) Still Water to wg mnie główna atrakcja albumu. Intro z wyraźną linią basu i ostrym gitarowym solo jest przyjemnie rozciągnięte w czasie. Zmienność atmosfery i tempa jest orzeźwiająca (…) moim bohaterem wciąż jest gitarzysta Marcin Trela z płonącą gitarową solówką. Outro z klawiszami płynnie przechodzi w intro Back To Cold. Staje się to trochę przewidywalne, ale ta piosenka jest również uratowana przez wysmakowaną grę gitary. Ostatni utwór to najdłuższa piosenka – Pleasant Addiction gdzie nadzieja na dobry numer nieco podupada z uwagi na dużą ilość tekstu w pierwszych pięciu minutach (…) Ale potem wyciągnięta zostaje pomocna dłoń Treli z długą i piękną solówką gitarową. (…) Zalew tekstu jest, moim zdaniem, łatwiejszy do strawienia przy dłuższych, rozbudowanych intermezzach instrumentalnych i zespół powinien polegać głównie na błyskotliwości gitarzysty. Fani rozpoznawalnego i ciężkiego progrocka i progmetalu mogą bez problemu zakupić tę płytę (…)”
żródło: www.progwereld.org (oryginał w języku niderlandzkim)